niewidzialna dłoń

Ostatnio na blogu szukam najlepszego sposobu wypowiedzi, próbuję różnych form. Dziś będzie bardzo prosto i szczerze. Wstałam dzisiaj pierwszy raz od dawna o godzinie 6:30, czyli okropnie wcześnie jak na mnie. I muszę przyznać, że było pięknie! Słońce świeciło wiosennie i chciało mi się żyć. Jadąc tramwajem układałam sobie notkę, która była bardzo uporządkowana. Pewnie teraz taka nie będzie, bo jestem już w dużo mniej spokojnym stanie ducha. Kolejne wydarzenia dnia powoli zmniejszały mój entuzjazm. To były drobne sprawy - to, że moich koleżanek z roku nie było na wykładach, że tramwaj mi uciekł sprzed nosa, że zdjęcie na formularzu na erasmusa się nie wydrukowało i nie mam pojęcia, co z tym zrobić, że w pracy się trochę najadłam wstydu. Aż dziwne, że na korytarzu udała mi się "akcja uśmiech". A czemu o tym wszystkim pisze? Bo to wszystko byłoby niczym, gdybym nie była w tym wszystkim sama, a przynajmniej tak się nie czuła. A teraz jeszcze ten mail i konsekwencje mojej nieprzemyślanej decyzji mnie wręcz rozwaliły.

Ostatnio wiele rozmyślam o typach temperamentów. D i E. dobrze o tym wiedzą, męczę je swoimi wywodami nieustannie ;) Zastanawiałam się dzisiaj, co z tą wiedzą zrobić, czy ona może mi posłużyć w jakimś dobrym celu. Bo ostatnio czuję się jakby trochę spaczona patrzeniem na ludzi pod tym kątem. Rozpoznaję temperamenty lub połączenia temperamentów u ludzi, których dobrze znam, i u ludzi, których dopiero poznaję. I przez to od razu wiem, że dany człowiek może mieć jedną ze złych czterech skłonności lub ich połączenie. Niektórzy są bardzo powolni i niezdecydowani jak ja, co mnie tym bardziej denerwuje. Są też osoby pod których okiem czuję się ciągle kontrolowana, bo ich perfekcyjne oko wszystko dostrzega. Inna grupa ludzi zawsze doskonale wie, jak się powinno myśleć i czuć, więc bardzo trudno im zrozumieć moje myśli i uczucia. A jeszcze inni tak uroczo nie dostrzegają tego, że rozmowa z nimi to często monolog i najczęściej sami 'najlepiej wiedzą' jak innych uszczęśliwić. Tak to w wielkim uproszczeniu wygląda. A może dobrze, że jestem tego świadoma? Może warto się zachwycić nad tym, że każdy z nas jest tak cudownie inny i nawet te wady, mają w sobie coś uroczego, bo często pozwalają przewidzieć pewne zachowania? Myślę, że warto się zachwycić się nad ich dobrymi cechami. Bo przecież ta pierwsza grupa ludzi emanuje takim wspaniałym spokojem, nigdy nie powodują konfliktów i są tak podobni do mnie, że doskonale ich rozumiem. Kolejna grupa to genialni słuchacze o bardzo głębokim życiu wewnętrznym, niezwykle wrażliwi. Często czuję się także członkiem tej grupy i myślę, że nie jest mi trudno ich zrozumieć. Ludzie z grupy trzeciej są oparciem, potrafią dosłownie wszystko załatwić, doskonale zorganizować, przy nich po prostu nic nie muszę ;) A Ci, których wymieniłam na końcu, gdziekolwiek są, przynoszą mnóstwo radości, nigdy nie pozwalają mi się nudzić, a tak często czuję płynące od nich niesamowite ciepło i troskę. Tyle na dziś o temperamentach. Jeszcze do nich wrócę na pewno, nie martwcie się ;)


A piosenką na dziś jest Niewidzialna dłoń. Dzięki Ci E.!
Genialny tekst, bo doskonale wyraża coś, co bardzo trudno wyrazić.


Dziś dobrze wiem, że 'niespokojne jest serce nasze, dopóki nie spocznie w Tobie". Wiem o tym zbyt dobitnie. Ale dobrze o tym pamiętać. Wiem, skąd nadejdzie mi pomoc.